Titel: Never Let Me Go
Auteur: Kazuo Ishiguro
Uitgeverij: Faber and Faber
Jaar van publicatie: 2005
De achterflap:
In one of the most acclaimed novels of recent years, Kazuo Ishiguro imagines the lives of a group of students growing up in a darkly skewed verison of contemporary England. Narrated by Kathy, now thirty-one, Never Let Me Go dratmatises her attempts to come to terms with her childhood at the seemingly idyllic Hailsham School and with the fate that has always awaited her and her closest friends in the wider world. A story ofr love, friendship and memory, Never Let Me Go is charged throughout with a sense of the fragility of life.
Mijn mening:
Toen ik dit boek begon te lezen had ik nog niet eens naar de achterflap gekeken. Ik moest het lezen voor mijn opleiding en was van plan dit vrij routinematig te doen. Dat wil zeggen: elke dag flink wat pagina’s erdoorheen sjezen en op tijd klaar zijn voor het seminarie. Gelukkig had ik al door na één hoofdstuk dat ik hier geen moeite voor moest doen. Ishiguro kan schitterend schrijven en het verhaal hield me vast tot het einde.
Dat ik de achterflap niet had gelezen is helemaal geen schande, ik zeg je: hoe minder je weet van op voorhand, hoe beter! Je wordt opgeslorpt in de herinneringen van Kathy H., die vertelt over haar jeugd in de Hailsham school en de jaren daarna. De wereld die ze de lezer toont is er eentje die heel dicht bij de onze ligt, maar waar iets grondig mis mee is . Tijdens het lezen dacht ik: dit zou nooit echt kunnen zijn, dit is fantasie.
Pas tijdens het seminarie besefte ik dat ik hier misschien nog niet zo goed over had nagedacht. Eigenlijk is dit boek juist een soort metafoor voor onze samenleving; met name over hoe wij met bepaalde fenomenen, die op het eerste zicht goed lijken, maar maar al te vaak ten koste van anderen gaan, omgaan.
Doordat je de wereld ziet door de ogen Kathy is het beeld natuurlijk erg gefilterd en zijn er verschillende dingen over haar wereld die je niet te weten komt, maar waar ik wel nieuwsgierig naar was. Het is dan ook duidelijk dat het boek daar ook niet over gaat. Het gaat over het leven van Kathy, en over haar complexe vriendschap met Tommy en Ruth.
Voor degenen die het boek nog niet gelezen hebben komt deze recensie waarschijnlijk vaag over, maar ik hoop dat het toch een aanmoediging is om het boek te lezen. Het is niet alleen goed geschreven, maar blijft ook hangen. Dat het boek genomineerd was voor de Man Booker Prize verraste me dan ook niet echt en ik ben niet van plan het ‘te laten gaan’.
Eindoordeel: 4.5/5
Heb je Never Let Me Go gelezen of de film gezien? Wat vond je ervan?
Boeklover 
Ja! Mooi boek he? Blij dat het je zo goed beviel. Een heel ander boek van Isihiguro is The Remains of the Day, waar eigenlijk niet zo heel veel gebeurt, maar tussen de regels door toch eigenlijk wel. Heel, heel anders, maar ook heel mooi.
Ik was echt blij verrast, want ik moet toegeven dat ik niet altijd zo enthousiast ben over opgelegd leesvoer. Het is inderdaad een mooi boek en misschien dat ik het ooit nog wel eens opnieuw lees.
The Remains of the Day wil ik ook wel eens lezen!
Katrien, ik stond ooit op het punt het boek te lezen, maar na het lezen van de achterflap heb ik het aan de kant gelegd. Had ik blijkbaar beter niet gedaan. 🙂 The remains of the day vond ik, net als Leeswammes, absoluut prachtig, is een van mijn lievelingsboeken.
Fijn dat ik je heb kunnen overtuigen om het boek toch te lezen, want het is echt goed.
Ik ben zelf ook benieuwd naar The Remains of the Day en heb het op mijn te-lezen lijstje gezet!
Pingback: Het beste van 2014 – gelezen boeken | Boeklover
Pingback: The Remains of the Day – Kazuo Ishiguro | Boeklover