Paper Aeroplanes – Dawn O’Porter

Titel: Paper Aeroplanes
Auteur: Dawn O’Porter
Eerste uitgave: 2013

It’s the mid-1990s, and fifteen year-old Guernsey schoolgirls, Renée and Flo, are not really meant to be friends. Thoughtful, introspective and studious Flo couldn’t be more different to ambitious, extroverted and sexually curious Renée. But Renée and Flo are united by loneliness and their dysfunctional families, and an intense bond is formed. Although there are obstacles to their friendship (namely Flo’s jealous ex-best friend and Renée’s growing infatuation with Flo’s brother), fifteen is an age where anything can happen, where life stretches out before you, and when every betrayal feels like the end of the world. For Renée and Flo it is the time of their lives.

Na The Catcher in the Rye besloot ik dat het tijd was voor eens een iets lichter boek in het YA genre. Daarom koos ik voor Paper Aeroplanes; ik dacht dat het een typische middelbare schoolroman zou zijn met vriendschap als hoofdthema.

Na het lezen van het boek kan ik wel zeggen dat ik Dawn O’Porter flink onderschat heb. Naast de kleine probleempjes die we allemaal wel kennen laat ze ook serieuzere thema’s aan bod komen. De trefwoorden die op de achterkant van het boek staan, zijn dan ook volledig van toepassing: Friendship, Humour, Betrayal en Sexual Content.

Toch was Paper Aeroplanes snel uit. Het verhaal leest als een trein en ik wou gewoon weten hoe het ging aflopen. Ik leefde erg mee met Flo en Renée, die allebei een moeilijke thuissituatie hebben. Renée, bijvoorbeeld, woont bij haar grootouders en steelt maandverband van de school omdat ze daar niet met haar grootmoeder over kan praten. Als ze betrapt wordt moet haar opa naar de directrice komen om te vernemen wat er aan de hand is. Dit is natuurlijk een heel ongemakkelijke situatie, maar dit maakt het verhaal juist zo echt.

Het enige lastige aan het boek vond ik dat ik aan het begin moeite had om Flo en Renée uit elkaar te houden. Het verhaal wordt afwisselend vanuit de beide perspectieven verteld, maar soms moest ik even teruggaan om de juiste achtergrond op het juiste personage te plakken. Ik vond het wel leuk dat de auteur het verhaal niet van één kan liet komen, want het gaf een veel beter beeld van de beweegredenen van de meisjes.

Als je eens ‘de andere kant’ van de tienerjaren wilt ontdekken, dan raad ik je zeker aan om dit boek te lezen. Ik heb er erg van genoten en heb het vervolg al klaarstaan.

Eindoordeel: 4/5

We were Liars – E. Lockhart

Titel: We were Liars
Auteur:  E. Lockhart
Eerste uitgave: 2014, Hot Key Books
Kopen: bol.com
Voorlopig (nog) niet in het Nederlands verkrijgbaar.

Op de achterflap:

A beautiful and distinguished family.
A private island.
A brilliant, damaged girl; a passionate, political boy.
A group of four friends—the Liars—whose friendship turns destructive.
A revolution. An accident. A secret.
Lies upon lies.
True love.
The truth.

We Were Liars is a modern, sophisticated suspense novel from National Book Award finalist and Printz Award honoree E. Lockhart.

Read it.
And if anyone asks you how it ends, just LIE.

Mijn mening:

Dit is weer zo een van die boeken die enorm gehypet worden. Op YouTube en Twitter staan er berichtjes à la “OMG, Cadence what have you done?” Aangezien er altijd wordt bijgezegd dat niemand iets mag verklappen, maakte dit me wel heel nieuwsgierig. Zou het de moeite waard zijn?

Het liefst van al zou ik willen dat ik hier een eenduidig antwoord op kon geven, maar eerlijk gezegd weet ik het niet. Het is een speciaal boek, dat wel. En de schrijfstijl is heel intrigerend. Heel bondig, maar geen telegram. Het verhaal is schokkend en niet te vergeten: verwarrend. Daarom vind ik het nu juist zo moeilijk om erover te oordelen. Waarschijnlijk zou ik het boek beter nog een tweede keer lezen met de informatie van de eerste leesbeurt in mijn achterhoofd en er dan iets zinnigers over zeggen.

Natuurlijk vraag je je misschien af: ‘Waarom zegt ze niets over de inhoud?’ Daar kan ik heel kort over zijn: ik mag niet te veel verklappen. Er is iets mis in dit verhaal. Iets grondig mis. Een rijke familie op een privé-eiland, een ongeval met geheugenverlies. Genoeg ingrediënten voor een fascinerend mysterie.

Bij mij is een boek een 5-sterrer als ik eraan blijf denken op ogenblikken dat ik niet aan het lezen ben. Helaas was dit niet het geval. We were liars was maar een magere 200 pagina’s lang, maar toch duurde het een hele week voor ik het uit had. Daarmee wil ik niet zeggen dat het boek niet goed is, want dat is het zeker wel. Lees het zelf en laat me weten wat je er van denkt!

Eindoordeel: 4/5

Hoe zit dat bij jou? Laat jij je leiden door hypes of kijk je liever de kat uit de boom?