The French Lieutenant’s Woman – John Fowles

Titel: The French Lieutenant’s Woman
Auteur: John Fowles
Eerste uitgave: 1969
Nederlandse uitgave: Het liefje van de Franse luitenant

The scene is the village of Lyme Regis on Dorset’s Lyme Bay…”the largest bite from the underside of England’s out-stretched southwestern leg.” The major characters in the love-intrigue triangle are Charles Smithson, 32, a gentleman of independent means & vaguely scientific bent; his fiancée, Ernestina Freeman, a pretty heiress daughter of a wealthy & pompous dry goods merchant; & Sarah Woodruff, mysterious & fascinating…deserted after a brief affair with a French naval officer a short time before the story begins. Obsessed with an irresistible fascination for the enigmatic Sarah, Charles is hurtled by a moment of consummated lust to the brink of the existential void. Duty dictates that his engagement to Tina must be broken as he goes forth once again to seek the woman who has captured his Victorian soul & gentleman’s heart.

Mijn mening

Van dit boek had ik al wel gehoord, maar ik had eigenlijk geen idee waar het over ging en ben er dus zonder al te veel verwachtingen aan begonnen. Gelukkig bleek meteen dat ‘The French Lieutenant’s Woman’ speciaal voor mij geschreven was, of dat leek toch zo. Al mijn favoriete ingrediënten zijn aanwezig: victoriaans tijdperk, sterk vrouwelijk hoofdpersonage en een liefdesintrige. Wat wil een mens nog meer?

En er is nog meer, want John Fowles gaat aan de haal met een heleboel literaire conventies, zoals het idee van één gesloten einde en de alwetende verteller. Wat hij precies doet verklap ik niet, want ik wil de pret natuurlijk niet bederven!  Daarnaast wordt ook het traditionele concept van de vrouw die naar een man snakt omgekeerd en ligt het mysterie deze keer niet bij de man, maar bij de vrouw. Zelfs op het einde van de roman weet je niet precies hoe alles in elkaar zit, maar als lezer besef je wel dat ook vrouwelijke personages (en dus ook de vrouwen uit het echte leven die ze representeren) complexe wezens zijn en niet louter een versiering voor op de schoorsteenmantel. Mijn professor Engelse literatuur noemde het zelfs een van de beste feministische romans.

De plot zelf vond ik ook heel leuk en ik had steeds zin om verder te lezen, want ik wilde weten hoe de verwikkelingen tussen Charles en Sarah zouden eindigen. Bovendien is het boek ook nog eens goed geschreven, dus dat was ook mooi meegenomen.

Voor het geval ik nog niet duidelijk genoeg was: The French Lieutenant’s Woman is een echte aanrader en biedt volgens mij heel wat inzicht in de manier waarop wij lezen en wat we van boeken en van mensen verwachten. Kortom, één van de beste boeken die ik het afgelopen jaar gelezen heb.

Oordeel: 5/5

Heb jij al een boek van John Fowles gelezen? Wat vond je ervan?

Nights at the Circus – Angela Carter

Titel: Nights at the Circus
Auteur: Angela Carter
Eerste uitgave: 1984
Ook in het Nederlands beschikbaar onder de titel Circusnachten

Is Sophie Fevvers, toast of Europe’s capitals, part swan… or all fake? Courted by the Prince of Wales and painted by Toulouse-Lautrec, she is an aerialiste extraordinaire and star of Colonel Kearney’s circus. She is also part woman, part swan. Jack Walser, an American journalist, is on a quest to discover the truth behind her identity. Dazzled by his love for her, and desperate for the scoop of a lifetime, Walser has no choice but to join the circus on its magical tour through turn-of-the-nineteenth-century London, St. Petersbury and Siberia.

Mijn mening:

Voor ik aan Nights at the Circus begon, had ik nog nooit van Angela Carter gehoord, maar aangezien mijn uitgave van het boek een Vintage Classic is, moest het toch wel om een goed, of toch op zijn minst bekend boek gaan. Het was dus een geluk dat ik het een goed boek vond, want ook dit boek was weer verplichte lectuur, zoals alles wat ik tegenwoordig lees.

Al vanaf de eerste zin wordt je meegesleurd in het levensverhaal van Fevvers, de beroemde ‘Aerialiste’, die de trapezes van Europa van het einde van de negentiende eeuw onveilig maakt. Het verschil met haar collega’s is dat ze vleugels heeft en daarnaast nog eens behoorlijk zwaar is, waardoor ‘Is she fact or is she fiction’ haar slagzin geworden is.

De tekst voelt aan als een wervelwind. Zoveel verhalen, het ene al geloofwaardiger dan het andere, worden met elkaar vervlochten en verschillende vertelstijlen komen aan bod, waardoor je volledig wordt opgezogen in de wereld van Fevvers, het circus en iedereen die er misschien in de verte iets mee te maken heeft. Nights at the Circus is enorm knap geschreven en had ook mij volledig in zijn ban ondanks het feit dat ik niet zo gek ben op magisch realisme.

Net als journalist Jack Walser was ik benieuwd naar de vleugels en natuurlijk ook de persoon achter Fevvers. Je leert haar steeds beter kennen en merkt dat ze vanbinnen misschien niet zo zelfzeker is als ze zich voordoet. Daarnaast zitten er ook subtiele verwijzingen naar feministische theorieën in Fevvers’ verhaal verwerkt en dat vond ik knap gedaan. Je kan dit boek gewoon lezen voor het plezier, maar wie naar meer betekenis op zoek is kan die dus ook vinden.

Helaas vond ik het geheel wel wat lang. Het zijn 350 bladzijden, maar voor mij hadden het er vijftig minder mogen zijn. Het is geen gemakkelijk boek om te lezen, dus ik heb er wel een tijdje (lees: bijna twee weken) over gedaan om er doorheen te geraken.

Wie op zoek is naar een mooi geschreven boek dat je volledig meeneemt naar een andere wereld en bovendien nog eens heel gelaagd is qua betekenis, is hier zeker aan het juiste adres!

Mijn oordeel: 4/5

To the Lighthouse – Virginia Woolf

Titel: To the Lighthouse
Auteur: Virginia Woolf
Eerste uitgave: 1927
Er zijn ook Nederlandse vertalingen beschikbaar.

To the Lighthouse is made up of three powerfully charged visions into the life of one family living in a summer house off the rocky coast of Scotland. As time winds its way through their lives, the Ramsays face, alone and simultaneously, the greatest of human challenges and it greatest triumph–the human capacity for change. A portrait in miniature of family life, it also has universal implications, giving language to the silent space that separates people and the space that they transgress to reach each other.

Mijn mening:

Virginia Woolf was een auteur waar ik al veel over gehoord had, maar nog niets van gelezen had uit schrik voor stream-of-consciousness. De beslissing om er dan toch voor te gaan werd niet door mezelf genomen, maar door mijn professor van ‘The British Novel in the Twentieth Century’. De komende tijd zullen er dus nog recensies van ‘grote’ werken uit de twintigste eeuw verschijnen op deze blog.

Om terug te komen op Mrs. Woolf; ik weet gewoon niet goed wat ik moet zeggen. Bij elke letter die ik geschreven heb sinds ik To the Lighthouse begonnen ben – zei het voor mijn blog, voor schoolwerk of in mijn dagboek – kon ik er niet onderuit: zulke prachtige taal is gewoon niet te evenaren. Het boek is moeilijk om te lezen, want de eerder vermelde stream-of-consciousness maakt het  ‘verdammt’ – ik ben in Wenen – moeilijk om vooruit te geraken, maar het is tegelijkertijd briljant. Ik merkte dat ik na een tijdje in een soort trance belandde en dan schoot het lezen wel op, maar daar had ik even tijd voor nodig. Een leesbeurt van tien minuten in de U-Bahn zat er dus niet bij.

Daarnaast wil ik het ook nog hebben over de inhoud, oftewel de plot. Bij modernisme primeert de plot niet, maar komt eerder ‘het leven’ naar voren en dat is hier duidelijk het geval. Je volgt de gedachten van verschillende leden van de familie Ramsay en hun vrienden, die met hen in hun zomerhuis verblijven. Hun gedachten cirkelen rond de gebeurtenissen van de dag, een trip naar de vuurtoren die niet doorgaat, en hun relaties met de andere aanwezigen. Deze zijn zo echt weergegeven dat ik ondanks het tijdsverschil van honderd jaar nog heel veel gelijkenissen met mijn leven en manier van denken kon ontdekken. Dit is geen boek om even te ontsnappen aan het leven. Neen, je wordt er recht in gegooid.

Ook heel mooi vond ik het middendeel, dat het vergaan van de tijd toont.

“The spring without a leaf to toss, bare and bright like a virgin fierce in her chastity, scornful in her purity, was laid out on fields wide-eyed and watchful and entirely careless of what was done or thought by the beholders.”
(Penguin Modern Classics, blz. 143)

Het was geen gemakkelijke leesbeurt en ik heb er bijgevolg ook redelijk lang (twee weken) over gedaan om dit boek uit te lezen. Toch raad ik iedereen aan om To the Lighthouse te lezen en zelf te beslissen of het iets voor hem/haar is.

Sterren: 4.5/5

Lone Wolf – Jodi Picoult

Titel: Lone Wolf
Auteur: Jodi Picoult
Eerste uitgave: 2012
Nederlandse uitgave onder de titel Voor de wolven bij The House of Books

On an icy winter night, a terrible accident forces a family divided to come together and make a fateful decision. Cara, once protected by her father, Luke, is tormented by a secret that nobody knows. Her brother, Edward, has secrets of his own. He has kept them hidden, but now they may come to light, and if they do, Cara will be devastated. Their mother, Georgie, was never able to compete with her ex-husband’s obsessions, and now, his fate hangs in the balance and in the hands of her children. With conflicting motivations and emotions, what will this family decide? And will they be able to live with that decision, after the truth has been revealed? What happens when the hope that should sustain a family is the very thing tearing it apart?

Mijn mening

Volgens mij is het ongeveer vijf jaar geleden dat ik op aanraden van een leerkracht de Nederlandse vertaling van My Sister’s Keeper las. Het was een van de eerste volwassenenboeken die ik gelezen heb. Erg veel weet ik er niet meer van, behalve dat er een groot ethisch dilemma was en dat het best wel vlot las. Daarom besloot ik toen ik in mijn nieuwe bibliotheek in Wenen tussen de beperkte voorraad Engelse boeken grasduinde opnieuw een boek van Piccoult meenam. Als je in den vreemde bent, dan wil je graag nog iets vertrouwds.

Mijn herinnering aan het vlotte boek werd inderdaad bevestigd, maar ik merk dat ik een stuk kritischer geworden ben. Toen ik halverwege Lone Wolf was, vroeg ik me af of het wel de moeite was om verder te lezen, maar omdat ik nu al zo ver was besloot ik niet te stoppen. Dit klinkt misschien alsof het een vreselijk boek was en dat was gelukkig niet het geval. Wat mij stoorde, was dat dit een lang gerekt sensatieverhaal was. Luke ligt in coma en zal waarschijnlijk nooit meer wakker worden, maar zijn twee kinderen strijden om het recht om te bepalen of hij verder beademd wordt of niet. Daarbij komt nog eens het verleden van hun vader dat intrinsiek verbonden is met wolven en dat dit zijn relatie met zijn familie bemoeilijkte.

En het duurde en het duurde. Elk argument kwam honderd keer naar voren en je ging terug in de geschiedenis van alle betrokken personen. Er waren ook lange stukken over Luke zelf, over hoe hij met wolven ging leven. Eerlijk gezegd ben ik geen dierenliefhebber en interesseerde me het ook niet heel erg. Ik vond vooral Lukes zoon, Edward, interessant, omdat hij volgens mij de meest realistische en verstandige persoon is. Het einde vond ik niet erg verrassend en had het typische melodramatische van een feel good roman.

Gelukkig leest dit boek erg vlot en komt het ook zeer goed van pas als je slechts af en toe een stukje kan lezen: je pikt het zo weer op. Om het nog eens samen te vatten: een entertainend, maar nogal langdradig boek voor de niet al te kritische lezer met gevoel voor melodrama.

Mijn oordeel: 2.5/5

Heb jij al eens een boek van Jodi Picoult gelezen? Wat vond jij ervan?

UP – Myrthe v/d Meer

Titel: UP
Auteur: Myrthe van der Meer
Eerste uitgave: 2015 (The House of Books)

Emma is jong, getalenteerd, bevlogen en ze heeft levenslang… de levenslange diagnose manisch depressief. Als Emma vol goede moed naar het laatste gesprek met haar psychiater gaat, gebeuren er een aantal dingen die ze niet helemaal had voorzien; haar psychiater is verdwenen, de vervanger weet niets van een eindgesprek en voor het einde van de dag is ze opgenomen op de paaz. Alweer.
Terwijl Emma op zoek gaat naar een verklaring, raakt ze langzaam maar zeker verstrikt in de wonderlijke wereld van pillen, psychiaters en patiënten. Hoeveel last mag je als psychiatrisch patiënt je omgeving bezorgen? Waar loopt de grens tussen problemen bespreken en anderen ermee chanteren?

Mijn mening

Enkele jaren geleden las ik al PAAZ, wat ik een geweldige en bovenal grappige introductie in de wereld van de psychiatrie vond. Myrthe weet alles vast te leggen op zo’n manier dat je de ernst van de situatie voelt, maar dat het tegelijkertijd ook nog grappig is. Toen ik hoorde dat er een vervolg was, wilde ik dat natuurlijk meteen lezen.

UP gaat verder met Emma’s verhaal. Over hoe ze opnieuw op de Paaz belandt en hoe het haar daar vergaat. Het is zeker geen herhaling van PAAZ en je kan dit boek ook prima apart lezen. Wat me meteen opviel – en dat bevestigen ook een heleboel andere recensies – is dat UP een veel donkerder boek is. Op de één of andere manier voelde de materie veel zwaarder aan, maar dat wil niet zeggen dat er geen humor meer was. Misschien ligt het eraan dat er nu nog meer focus was op de andere patiënten en op het leven van de therapeuten en dokters, die het immers ook moeilijk kunnen hebben.

Je merkt echt dat Myrthe zelf ook in de uitgeverswereld actief was (is?) want de tekst heeft een perfecte opbouw en het is zo goed geschreven! Ik kan me natuurlijk niet voorstellen hoe het is om wanen te hebben, maar ik vond de beschrijvingen heel beklemmend en echt aanvoelen. Een boek dat mensen met vooroordelen zeker eens zouden moeten lezen.

Als je nog meer wilt van Myrthe van der Meer of haar nog niet kent: UP is een echte aanrader!

Eindoordeel: 4/5